سیاستگذاری سینما و تئاتر در دوره پهلوی

چرا به مطالعۀ تئاتر و سینمای دوران پهلوی نیازمندیم؟
سینما و تئاتر از اساس موجودیتی فرهنگی و سیاسی دارند. چه ئئاتر با قدمت چندهزارسالهاش، چه
سینما بهعنوان فرزند مدرن آن، در عین اینکه درحال بازنمایی داستان عاشقانه هستند، ممکن است
پیامهای ضمنی انتقادی-سیاسی داشته باشند؛ تئاتر یا سینمای سیاسی-انتقادی که جای خود دارد.
از نظر ظرفیت هدایتکنندگی و جامعهپذیری مردم برای سیاستگذاران عمومی، و از نظر ظرفیت
اعتراضی و هیجانی آن برای نهادهای امنیتی، این دو اهمیت دارند.
سینما یکی از بزرگترین رسانهها در دورۀ کنونی است که پس از تلویزیون و موسیقی بیشترین
جاذبه را برای مخاطب عام داشته است و نقشی بنیادین در زیست امروز انسان ایفا میکند. علاوهبر
فراگیر بودن سینما، تأثیر و عمق و رابطۀ این رسانه نیز آن را در شرایطی ویژه قرار داده است. تلویزیون
بهعنوان رسانهای مستقل، که ویژگیهای خود را دارد، همواره وامدار سینما بوده است. سینماست
که شیوۀ قصهگویی تصویری و دراماتیک را در مدیوم تصویر متحرک همواره به انجام رسانده و پیش
برده است. درحقیقت رسانۀ سینما شیوۀ ساخته شدن تصویر هر ملت را نمایان میسازد و ابزار لازم
برای آن را در اختیار سیاستگذاران قرار میدهد. ازاینرو، سینما بهعنوان زبان (قصه گویی در تصویر
متحرک) رسانه ای بنیادین در ابررسانه های امروزین به شمار میآید