کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلام

«کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی» یکی دیگر از آثار «محمدحسین رجبی دوانی»، محقق تاریخ اسلام و عضو هیئت علمی دانشگاه جامع امام حسین (ع) است که به تحقیق درباره ساختار اجتماعی کوفه پرداخته است.

در تاریخ اسلام، شهر کوفه از دید شیعیان همیشه با پیمان شکنی و بی وفایی همراه بوده است. این طرز فکر به قدری قوی است که گاهی افراد را به دلیل بعضی از صفات ناپسند آنها را به کوفیان تشبیه می‌کنند.

کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی
ممکن است که این سؤال پیش بیاید که چرا امیرالمومنین علیه‌السلام کوفه را بعنوان مرکز خلافت انتخاب کرد با وجود اینکه ایشان از ناسازگاری و بی وفایی مردم آنجا، امیدوار کاملا باخبر بودند؟ کتاب «کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی» سعی کرده تا نگاهی همه‌جانبه این پرسش مهم را پاسخ دهد.

اگر بخواهیم به مهم‌ترین رویدادهای شهر کوفه هنگام خلافت امیرالمومنین علیه‌السلام اشاره کنیم، شاید فتنه خوارج و درگیری حضرت با آنها در ردیف اول قرار بگیرد. چرا که بیشتر خوازج از اصحاب امام، قاریان قرآن و ادعاکنندگان آشنایی با تعالیم اسلام بودند.

آغاز فعالیت خوارج در آخرین روز جنگ صفین بود؛ زمانی که معاویه به همراه عمرو بن العاص قرآن‌ها را بر نیزه آویخت و گفت بیایید هر دو طرف بر اساس آنچه در قرآن آمده عمل کنند. این پیشنهاد در لحظه‌ای مطرح شد که پیروزی در یک قدمی سپاه امیرالمؤمنین علیه‌السلام بود و چیزی باقی تا پیروزی باقی نمانده بود

درباره نویسنده کتاب کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی
کتاب “کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی” عنوان تازه‌ترین اثر محمدحسین رجبی دوانی، محقق تاریخ اسلام و عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین (ع) است.

دوانی در کتاب «کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی» به بررسی دقیق نقاط ضعف و قوت کوفیان، ظهور خلافت عباسیان و آخرین تلاش‌های امام علی (ع) برای بسیج کوفیان به منظور مقابله با معاویه، نگرش کوفیان پس از انعقاد صلح تا تأسیس حوزه علمیه نجف و پایان حیات علمی کوفیان می‌پردازد.

در کتاب «کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی»، توجه به موقعیت جغرافیایی شهرکوفه و نقش آن در امور سیاسی و اجتماعی اسلامی نیز صورت گرفته است. این شهر در نزدیکی رود دجله واقع شده بود و این ویژگی جعبه‌ای برای تحرک و حمله نیروهای نظامی به مناطق دیگر به شمار می‌آمد.

همچنین، دسترسی به منابع آبی، خاک حاصلخیز و وجود شبکه آبرسانی و آبادیس‌های کشاورزی، شهر کوفه را به یک مرکز کشاورزی و معادنی مهم تبدیل می‌کرد. در ابتدا، امیرالمومنین علیه‌السلام برای انتخاب مرکز خلافت به مشورت رسیده بود و در نهایت تصمیم گرفت که کوفه را به عنوان مقر اصلی خلافت انتخاب کند.

امام علیه‌السلام آگاه بود که در شهر کوفه جمعیت شیعی بسیار زیادی وجود دارد و این انتخاب باعث ایجاد یک پایگاه قوی برای مبارزه با دشمنان و حفظ امنیت داخلی خواهد شد.

امیرالمومنین علیه‌السلام در طول خلافت خود با بسیاری از مشکلات و ناسازگاری‌ها در شهر کوفه روبرو شد. برخی از مسائل عمده شامل توطئه‌ها و سوءاستفاده از نزاعات سیاسی، ناسازگاری‌ها در موضوع قسط و انصاف، عدم تسلط کوفیان بر امور اداری و نظامی و همچنین عدم وفاداری برخی از شخصیت‌ها بود.

امیرالمومنین علیه‌السلام به وجود این ناسازگاری‌ها بسیار حساس بود و سعی می‌کرد با روش‌های مختلف آن‌ها را برطرف کند.با وجود مشکلات و ناسازگاری‌های موجود، کوفه به عنوان مرکز فرهنگی، علمی و مذهبی در دوره امامت امام علیه‌السلام تبدیل شد.

امام علیه‌السلام مکتب‌ها و مساجد را در شهر کوفه تأسیس کرد و حوزه علمیه نجف را به عنوان یکی از مراکز تحصیلات دینی برپا ساخت. این اقدامات باعث توسعه و گسترش علم و فرهنگ در این شهر شد و این شهر به یک مرجع فکری و علمی برای جامعه اسلامی تبدیل شد.

در کل، کوفه به عنوان مرکزی برای تشکیل خلافت و ترویج فرهنگ و علم در دوران امامت امام علیه‌السلام داشته است. با وجود مشکلات و ناسازگاری‌ها، این شهر به یک قلمرو اهل علم و عدالت تبدیل شد و تأثیرات آن تا به امروز در جامعه اسلامی قابل مشاهده است.

خلاصه کتاب کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی
در تاریخ اسلامی به ویژه از دیدگاه ما شیعیان، نام کوفه با پیمان شکنی و بی وفایی همراه است؛ به گونه ای که هرگاه بخواهند کسانی را به دلیل چنین صفات ناپسندی، تحقیر و سرزنش کنند، آن ها را به کوفیان تشبیه می کنند. این نکته از سال های پیش فکر نویسنده را به خود مشغول داشته بود که این شهر که پایگاه و خاستگاه قیام ها، انقلاب ها و مهد راویان و دانشمندان برجسته ای بوده، چرا چنین سوء شهرت یافته است. از سوی دیگر این سوال مطرح بود که چرا امیر المؤمنین علی علیه السلام در میان شهرهای معتبر آن روز جهان اسلام، کوفه را به عنوان مرکز خلافت برگزید و به رغم ناسازگاری ها و بی وفایی های مردم آن، باز چشم امید بدان داشت.

آن حضرت حتی پس از رنجش از بی وفایی و عدم تمکین مردم کوفه، در ماه های آخر عمر شریف خود و در پی حملات و غارتهای بی سابقه «بسربن ابی ارطاة» سردار سفاک معاویه در قلمرو او، در خطبه ای که برای بسیج کوفیان ایراد کرد، فرمود: «...پسر ابوسفیان، اراذل و اشرار را فرا می خواند و آن ها به او پاسخ می دهند، ولی من وقتی شما را که از همه برتر و برگزیده تر هستید، دعوت می کنم، سرپیچی می کنید، این کار پرهیزگاران نیست». نگاهی به سیره ی امیرالمؤمنین علی علیه السلام به طور آشکار نشان می دهد که آن حضرت، برای جلب نظر افراد به اغراق در تمجید روی نمی آورد و ملاحظات سیاسی را در برابر مصالح اسلام هیچ می انگاشت، و از این رو بود که بسیاری از رجال کوفه از او بریدند و به معاویه پیوستند.

پس، اینکه امیرمؤمنان علی علیه السلام مردم کوفه را از همه برتر و برگزیده تر می داند مسلما اغراق نبوده و علتی داشته است. کوتاهی مردم کوفه در یاری آن حضرت تا بدان جا رسید که به کلی از آن ها قطع امید کرد و در آخر فرمود:« خدایا من از آن ها ملولم و آن ها هم از من ملامت یافته اند. من از آن ها آزرده شده ام و آن ها نیز از من خسته شده اند. به جای آن ها افراد بهتری به من بده و به جای من هم کسی را به آن ها بده که برایشان بهتر از من باشد. خدایا دل های آن را مانند نمک در آب ذوب کن».

پس از روی کار آمدن یزید بن معاویه، وقتی امام حسین علیه السلام از بیعت با او خودداری کرد و تصمیم به مقابله با وی گرفت در تمام عالم اسلام، کوفه را به منظور برپایی قیام، مناسب دانست و به دعوت مردم آن پاسخ مثبت داد. جای تأمل است امام حسین علیه السلام که خود در کنار پدر و در خدمت او و نیز در خلافت کوتاه برادر عالیقدرش امام حسن مجتبی علیه السلام، شاهد بی وفایی و سست عنصری کوفیان بود، چرا به دعوت آن ها پاسخ داد و به آن ها روی آورد و با پیان شکنی و بی وفایی مردم کوفه بزرگ ترین فاجعه ی تاریخ اسلام،بلکه بشریت رخ نمود.زید شهید، فرزند امام زین العابدین علیه السلام نیز با آگاهی از سابقه ی کوفیان در یاری نکردن اجدادش، خطاب به عده ای از کوفیان که از می خواستند قیام کند، گفت:« از آن بیم دارم که از یاری من دست بردارید و مرا به دشمن تسلیم کنید، همان گونه که با پدر و جدم چنین کردید». با این حال پس از بیعت چشمگیر آن ها، دست به قیام زد، ولی همان تجربه تکرار شد و جسد زید را پس از اینکه چهار سال در کوفه بالای دار ماند، سوزاندند و خاکسترش را به آن فرات دادند. هم چنین پس از قیام زید تا اواسط دوران عباسیان، که شهر کوفه هنوز رونقی داشت، بارها سادات انقلابی در آن شهر به قیام دست زدند، اما هیچ یک از آن ها به علت پیمان شکنی کوفیان به ثمر ننشست.

توجه به موارد مذکور، نویسنده را بر آن داشت تا کوفه و نقش آن در قرون اولیه تاریخ اسلام، در سیاست و اعتقاد و تفکر مسلمانان را موضوع تحقیق خود قرار دهد. در این راستا با مراجعه همه جانبه به منابع معتبر شیعه و سنی و به بحث و فحص پیرامون آن ها، این نوشته فراهم آمده است. محتوای این کتاب علل و انگیزه ی توجه مردان سرشناس اسلام به ویژه رجال اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام را به کوفه، روشن و مدلل می سازد و نشان می دهد که هرچند اهل کوفه، پیمان شکن و بی وفا و سست عنصر بودند و با این صفات و خصوصیات، ضربات جبران ناپذیری بر پیکر اسلام وارد کرده اند، اما از سوی دیگر همین مردم، با ایمان ترین، با سابقه ترین، شجاع ترین، و در یک کلام، زبده و سرآمد مسلمانان آن روز بوده اند.

در واقع اگر کوفیان با موقعیت خاص و تعیین کننده ی خود در راه اصلاح و اسلام گام بر می داشتند، آثار سرنوشت سازی در عالم اسلام برجای می نهادند. از سوی دیگر هم می بینیم کجروی ها و انحرافاتی که از این مردم پدید آمد، تاریخ ساز شد؛ به گونه ای که اثرات آن تا دوره های بعد هم باقی ماند.

در این نوشتار کوشش شده است که نقش کوفه از لحاظ سیاسی دینی و فکری و تأثیرات آن بر تاریخ اسلام بررسی و شناسانده شود. مطالب در سه بخش ارائه گردیده است:

فرایند شکل گیری ساختار اجتماعی کوفه

فتح عراق از آغاز تا سقوط مدائن

بنای کوفه

جغرافیای تاریخی منطقه کوفه

ترکیب ساکنان کوفه

نقش سیاسی و نظامی
کوفه از آغاز تا مرکزیت خلافت

کوفه مرکز خلافت اسلامی

کوفه در دوران امویان

ظهور خلافت عباسیان در کوفه

نقش معنوی، علمی و فرهنگی
مساجد مشهور کوفه

مشاهیر صحابه و تابعین در کوفه

کوفه مرکز نشر معارف اسلامی

کوفه و تشیع

نقش کوفه در پیدایش فرقه های مذهبی

تأسیس حوزه علمیه ی نجف اشرف و پایان حیات علمی کوفه

خاتمه
بررسی نقاط قوت و ضعف کوفیان

کلیپی از توصیه سردار شهید حاج قاسم سلیمانی به خواندن این کتاب:
https://www.aparat.com/v/US3Kb